فیش روضه امام صادق علیه السلام

بسم الله الرّحمن الرّحیم

اَلسَّلامُ عَلَيْکَ أَيُّهَا الاِمامُ الصّادِقُ، اَلسَّلامُ عَلَيْکَ أَيُّهَا الْوَصِيُّ النّاطِقُ

سلام من به مدينه به غربت صادق

سلام من به بقيع و به تربت صادق

كيا دلشون مدينه مى خواد امشب بيايد با پاى دل بريم مدينه .. كنار قبرستان بى شمع وچراغ بقيع

سلام من به بقيع و كبوتران بقيع

سلام من به مزار معطر صادق

خدا می دونه الان هیچ کسی تو مدینه مشکی به تن نكرده بچه های حضرت زهرا، غربت و از مادر با ارث بردن

شعله ها پشت در خانه‌ى حق بر پا شد

زنده يكبار دگر داغ غم زهرا شد

گويى آتش زدن خانه در اينجا رسم است

خانه هايى كه در آن نام على احيا شد

دست بسته دل شب هستى ما را بردند

پسر فاطمه را بار دگر آزردند

خانه‌ى فاطمه را بار دگر سوزاندند

بى عمامه پسر شير خدا را بردند

مو سپید است دگر از تب وتاب افتاده

روى دستش چو على رد طناب افتاده

ديده گريان شده يكبار دگر، مطمئنم

ياد آتش زدن خيمه‌ى شاه افتاده

موقعی كه خونه ی امام صادق و به آتش کشیدند .. خب اين زنها و بچه ها وحشت زده از اين حجره به اون حجره فرار می‌كردند .. يه وقت ديدند امام صادق اومد وسط آتش ايستاد .. صدا زد “أنا بن ابراهيم خليل .. الله” من پسر ابراهیمم .. همان ابراهیمی كه وقتی میان كوهی از آتش افتاد، آتش بر او سرد شد

با این کیفیت امام صادق و با دستای بسته بردند ..

 اما روضه ى من اینجاست

فردای اون روز يه عده از شیعیان اومدند به دیدن امام صادق .. دیدند آقا داره گریه می کنه … گفتند آقاجان این اولین باری نیست که اینجور به شما جسارت میشه چرا اینجور غصه می خورید چرا گریه می کنید؟

فرمود برا خودم گریه نمی کنم دیروز موقعی که خونه را به آتش کشیدند وقتی دیدم این زنها و بچه ها چجور از این حجره به اون حجره فرار می کنند تازه من خودم بودم … یاد مصائب جدم حسین افتادم

اون لحظه ای که خیمه ها را به آتش کشیدند این زن و بچه هی از این خیمه به اون خیمه فرار می کردند…..

هر جا نشستی ناله بزن یا حسین…..

منبع روضه:مجمع مصائب اهل البيت، الخطيب الهندوبى، ج 1، ص 24

.مأساة الحسين، ص 117