قصیده مناجات مدح مرثیه امام علی علیه‌السلام(شب قدر)

گوشه داد

به مناجات من امیدی نیست
آنکه داده به من اُمید علیست

ذکر من عالیُ بِ حقِّ علی
مرتضی یک نظر کند کافیست

دین مگر جز ولایت مولاست
اصل توحید با علی باقیست

گوشه خاوران

بندگی نوکریِ این آقا
معنیِ زندگی یَمُت یَرَنی‌ست

بِ علیٍّ الهی العفو است
ذکر اِحیای هر که زهرائیست

در مناجات و در عباداتم
شکرُلِلَّه علی علی جاریست

بَدَم اما به خوب متّصلم
هر نشد با علی علی شدنی‌ست

ای مناجات هر شب زهرا
هر که آه تو را شنید گریست

سرِ خود را فرو بِبر در چاه
بغض خود را فرو نَبر کافیست

گوشه اوج

ناله کن…گریه کن…بزن فریاد
روضه‌ات گفتنی نبوده وُ نیست

پیش چشمت چه شد؟! زبانم لال
که زمین خورده؟! آسمان ابریست

پسرانت ستون دین هستند
علّت لرز این ستونها چیست؟!

گل یاس کبود یعنی چه؟!
روی گلبرگ ردِّ پنجه‌ی کیست؟!

دَرو دیوارها عذابت داد؟!
این جواب سفارشات نبی‌ست؟!

ای خدا حقِّ غربت حیدر
بُگذر از هر که آشنای علیست

بِ علیٍ علی که می گوییم
می‌شود گفت یار تنها نیست…